У бязьмежную эру касьмічную,
бы ў сівую пару лучын,
б’е празора вада крынічная,
абмываючы пяткі вярбін.
Той, хто зьведаў
палётаў кружэньні,
даль міжзорных шляхоў без граніц,
нахіліўся, глыкнуў са жмені,
каб шылінкі ў яе не ўраніць.
Як бы высака мы ні ўзьляталі,
як далёка б мы ні былі,
нас да вербаў крынічкі вярталі.
Мы юнацтва з крынічак пілі.
|
|
